Met kunst en vliegwerk kon mijn opa tijdens de oorlog patiënten blijven helpen. Toen de Duitsers in 1941 het Ziekenfonds invoerden, besloten mijn grootvader en de directeur van een plaatselijke fabriek bij wijze van protest tot de oprichting van een bedrijfsartsenpraktijk. De samenwerking van grootvader en de directeur bleek later vaker nuttig.
Laat in de oorlog werden door de N.V. Nederlandsche Vereenigde Scheepsbouwbureaux te Den Haag schaaltekeningen 1:200 van de genoemde kruiser aangeboden. De N.S.B. greep de tekeningen aan om haar leden iets leuks te bieden. Uiteraard had mijn familie niets maar dan ook helemaal niets met deze foute organisatie maar via via kwamen de tekeningen in bezit van mijn opa. In 1944 waren medicamenten en instrumenten zo schaars geworden dat mijn opa veel tijd kreeg om samen met mijn vader de bouw te beginnen. Zij besloten niet in 1:200 te bouwen maar gewoon twee keer zo groot om de bouwers van de foute club te overtroeven. Begin 1945 was de 1,8 meter lange kruiser af. De genoemde directeur kwam kijken en merkte op dat een scheepsmodel pas geslaagd is wanneer de railing er op staat. Maar spelden waren zo schaars dat het schip voorlopig niet kon worden afgebouwd.
Op een dag in het voorjaar werd er aangebeld aan de voordeur. Een onbekende jongen bood een pakketje aan. In het pakketje zaten enkele honderden spelden. Een paar dagen later kwam de directeur vragen of er iets was afgeleverd. Er was namelijk contact geweest met bevrijd Zuid-Nederland en vanuit Brussel zou een doosje spelden met andere goederen zijn meegekomen.
Nog voor de Bevrijding had de Hr.Ms. kruiser “De Zeven Provinciën” zijn railing.
